Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

mola salsa

  • 1 mola

    mŏla, ae, f. [cf. mulê, mulos, mill, millstone; mulai, grinders, molar-teeth; cf. molaris], a millstone; and usu. plur. molae, a mill (driven by slaves, animals, or water):

    verbera, compedes, molae,

    Plaut. Men. 5, 6, 9: molarum strepitum audire, Enn. ap. Non. 506, 4 (Com. 7 Vahl. p. 153):

    molae oleariae duro et aspero lapide,

    Varr. R. R. 1, 55:

    trusatiles,

    Gell. 3, 3, 14:

    pumiceae,

    Ov. F. 6, 318:

    aquariae,

    water-mills, Pall. 1, 42:

    digni molam versare Nepotis,

    Juv. 8, 67:

    versatiles,

    Plin. 36, 18, 29, § 135:

    mola asinaria,

    i. e. millstone, too heavy for a man to drive, Vulg. Matt. 18, 6; id. Marc. 9, 41:

    molae olivariae,

    Paul. Sent. 3, 6, 36.—
    II.
    Transf.
    A.
    Grits or grains of spelt coarsely ground and mixed with salt (hence called mola salsa), which it was customary to strew on the victims at sacrifices: mola etiam vocatur far tostum, et sale sparsum, quod eo molito hostiae aspergantur, Paul. ex Fest. p. 141 Müll.:

    sparge molam,

    Verg. E. 8, 82:

    molam et vinum inspergere,

    Cic. Div. 2, 16, 37:

    aut molā salsā aut ture comprecari,

    Plaut. Am. 2, 2, 109:

    molā salsā supplicare,

    Plin. 18, 2, 2, § 7: litare, id. praef. med.:

    consumpsi salsasque molas et turis acervos,

    Mart. 7, 5, 4.—
    B.
    A false conception, moon-calf, mole, Plin. 7, 15, 13, § 63; 10, 64, 84, § 184.—
    C.
    A jawbone, or the teeth:

    molas leonum confringet,

    Vulg. Psa. 57, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > mola

  • 2 mola

    mŏla, ae, f. [st2]1 [-] meule, meule de moulin. [st2]2 [-] souv. au plur. moulin. [st2]3 [-] une môle (masse de chair inorganisée, t. de méd.). [st2]4 [-] (dent) molaire. [st2]5 [-] Vulg. mâchoire.    - mola, ae, f.: meule de moulin et surtout meule supérieure, qui broyait le blé en tournant autour de la saillie conique de la meule inférieure; d'où le pluriel pour désigner le moulin.    - molae, ārum: moulin.    - molae oleariae, Varr.: moulin à olives.    - molae aquariae, Pall.: moulin à eau.    - quae pumiceas versat asella molas, Ov.: l'ânesse qui tourne le moulin aux meules poreuses (comme la pierre ponce).    - mola (salsa): farine sacrée (farine de blé torréfié, mêlée de sel, qu'on répandait sur la tête des victimes).
    * * *
    mŏla, ae, f. [st2]1 [-] meule, meule de moulin. [st2]2 [-] souv. au plur. moulin. [st2]3 [-] une môle (masse de chair inorganisée, t. de méd.). [st2]4 [-] (dent) molaire. [st2]5 [-] Vulg. mâchoire.    - mola, ae, f.: meule de moulin et surtout meule supérieure, qui broyait le blé en tournant autour de la saillie conique de la meule inférieure; d'où le pluriel pour désigner le moulin.    - molae, ārum: moulin.    - molae oleariae, Varr.: moulin à olives.    - molae aquariae, Pall.: moulin à eau.    - quae pumiceas versat asella molas, Ov.: l'ânesse qui tourne le moulin aux meules poreuses (comme la pierre ponce).    - mola (salsa): farine sacrée (farine de blé torréfié, mêlée de sel, qu'on répandait sur la tête des victimes).
    * * *
        Mola, molae. Plin. Une meule.
    \
        Molae asinariae. Cato. Meules que tournent les asnes.
    \
        Molae operam dare. Cic. Gaigner sa vie à tourner la meule.
    \
        Mola. Plin. Une masse de chair sans aucune forme, qui s'engendre au ventre d'une femme sans semence d'homme, Un fauls germe.

    Dictionarium latinogallicum > mola

  • 3 mola

    mola, ae, f. (molo), I) appell., der Mühlstein, A) eig. bes. der obere Mühlstein, der Läufer, dessen unterer wie ein abgestumpfter Kegel zulaufender Teil das Mahlen besorgte, manualis mola, quam Graeci chiromolon vocant, Cass. Fel. 40. p. 91, 18: manuali molā ad collum ligata, Hieron. ad Euseb. chron. lib. 2. ad ann. 312 p. Chr. – dah. der Sing. u. gew. der Plur., der Mühlstein, die Mühlsteine = die Mühle, sowohl Wasser- als Esel- und Handmühle, suspensa mola, die hochgestellte, Ov.: mola machinaria, Apul.: molā buxeā piper trivit, Petron. – Plur., molae unae, Cato: molae oleariae, Varro: m. aquariae, Pallad.: m. aquae, Cod. Theod. u. Cassiod.: asinariae, Cato: m. iumentariae, manuariae, ICt.: m. trusatiles, Cato u. Gell.: molae nigrae od. pumiceae, aus Lava, Ov.: molarum strepitus od. crepitus, Enn. u. Naev. fr.: molis operam dare, Cic.: molas versare, Ov., oder circumagere, Gell. – B) meton.: 1) geschrotene Körner von Dinkel od. Spelt mit daruntergemischtem Salz, zum Bestreuen des Opfertieres, gesalzenes Schrot, -Schrotmehl, Opferschrot, mola et vinum, Cic.: gew. mola salsa, Plaut. u. Hor.: molae salsae, Mart.: sancta mola, Tibull.: zur Zauberei gebraucht, Verg. – 2) (wie μύλη) ein verunstalteter Embryo, ein Mondkalb, Plin. 7, 63. – 3) molae, ārum, f. = dentes molares, Bachzähne, Vulg. psalm. 57, 7 u. Iob 29, 17. Vgl. Gloss. III, 12, 27. – II) nom. pr., Mola, Genet. archaist. Molas, f., die Mühlgöttin, Molas colonia, Plaut. Pseud. 1100 G. (vgl. colonia).

    lateinisch-deutsches > mola

  • 4 mola

    mola, ae, f. (molo), I) appell., der Mühlstein, A) eig. bes. der obere Mühlstein, der Läufer, dessen unterer wie ein abgestumpfter Kegel zulaufender Teil das Mahlen besorgte, manualis mola, quam Graeci chiromolon vocant, Cass. Fel. 40. p. 91, 18: manuali molā ad collum ligata, Hieron. ad Euseb. chron. lib. 2. ad ann. 312 p. Chr. – dah. der Sing. u. gew. der Plur., der Mühlstein, die Mühlsteine = die Mühle, sowohl Wasser- als Esel- und Handmühle, suspensa mola, die hochgestellte, Ov.: mola machinaria, Apul.: molā buxeā piper trivit, Petron. – Plur., molae unae, Cato: molae oleariae, Varro: m. aquariae, Pallad.: m. aquae, Cod. Theod. u. Cassiod.: asinariae, Cato: m. iumentariae, manuariae, ICt.: m. trusatiles, Cato u. Gell.: molae nigrae od. pumiceae, aus Lava, Ov.: molarum strepitus od. crepitus, Enn. u. Naev. fr.: molis operam dare, Cic.: molas versare, Ov., oder circumagere, Gell. – B) meton.: 1) geschrotene Körner von Dinkel od. Spelt mit daruntergemischtem Salz, zum Bestreuen des Opfertieres, gesalzenes Schrot, - Schrotmehl, Opferschrot, mola et vinum, Cic.: gew. mola salsa, Plaut. u. Hor.: molae salsae, Mart.: sancta mola, Tibull.: zur Zauberei gebraucht, Verg. – 2) (wie μύλη) ein verunstalteter Embryo, ein Mondkalb, Plin. 7, 63. – 3) molae, ārum, f. = dentes molares, Bachzähne, Vulg. psalm. 57, 7 u. Iob 29, 17.
    ————
    Vgl. Gloss. III, 12, 27. – II) nom. pr., Mola, Genet. archaist. Molas, f., die Mühlgöttin, Molas colonia, Plaut. Pseud. 1100 G. (vgl. colonia).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mola

  • 5 mola

    ae f.
    1) жёрнов ( molam versare J); чаще. pl. мельница (molae trusatiles Cato, AG; molae oleariae Vr)
    3) жертвенная мука (крупно молотая ячменная мука с солью, употребляемая при жертвоприношении) (m. et vinum C; mola salsa Pl, H, PM)
    4) недоносок, уродец PM

    Латинско-русский словарь > mola

  • 6 mola

        mola ae, f    [MAL-], a millstone, grindstone: digni molam versare Nepotis, Iu.— Plur, a mill: pumiceae, of lava, O.— Grits, spelt coarsely ground and mixed with salt (strewn on victims at sacrifices): spargis molā caput salsā, H.: sparge molam, V.: molam et vinum inspergere.
    * * *
    millstone; ground meal; mill (pl.)

    salsa mola -- salted meal, for sacrifices

    Latin-English dictionary > mola

  • 7 salsa

    1.
    sălĭo ( sall-), no perf., ītum, 4 (collat. form sălo or sallo, no perf., salsum, 3: salunt, Varr. ap. Diom. p. 372 P.: salerent, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 909: salere, Lucil. ib.: salsurus, Mummius ap. Prisc. p. 910 P.; part. salsus, v. infra P. a.), v. a. [id.].
    I.
    To salt down, to salt: pernas, Cato ap. Varr. R. R. 1, 2 fin.:

    oleas caducas,

    Cato, R. R. 23, 1: pisces, Sisenn. ap. Prisc. p. 909 P.; Cels. 2, 18: saliturus istaec mittam salem, Naev. ap. Prisc. p. 910 P.: saliti pumiliones, Corn. Sev. ib.; so in part. perf.: caro salita, Fabian. ap. Diom. p. 372:

    thynnus,

    Col. 6, 32, 2 et saep.; Vulg. Ezech. 16, 4.—
    II.
    To sprinkle before sacrifice (eccl. Lat.):

    omnis victima sale salietur,

    Vulg. Marc. 9, 48; cf.:

    igne salietur,

    id. ib. — Hence, salsus, a, um, P. a., salted, salt.
    A.
    Lit., Plaut. Cas. 2, 3, 6:

    hoc salsum'st,

    is too salt, Ter. Ad. 3, 3, 71:

    caseus,

    Col. 12, 59, 1:

    fruges (as a sacrifice),

    Verg. A. 2, 133; cf.

    farra,

    Ov. F. 3, 284 (v. mola):

    (gravidae) salsioribus cibis usae,

    Plin. 7, 6, 5, § 42:

    salsissimus sal qui siccissimus,

    id. 31, 7, 41, § 85.—A poet. epithet of the sea, of blood, of tears, etc., salt, briny: mare, Enn. ap. Macr. 6, 4 (Ann. v. 453 Vahl.); id. ap. Non. 183, 19 (Trag. v. 145 ib.); cf.

    aequor,

    Lucr. 3, 493; 5, 128; 6, 634:

    vada,

    Cat. 64, 6; Verg. A. 5, 158:

    e salso momine ponti,

    Lucr. 6, 474:

    fluctus,

    Plaut. Trin. 4, 1, 2:

    undae,

    Lucr. 6, 891; 6, 894:

    gurges,

    id. 5, 482;

    hence, comically, of shipwrecked persons,

    Plaut. Rud. 2, 1, 12; 2, 6, 33: sanguis, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Trag. v. 168 Vahl.); Att. ap. Non. 192, 2: heu! qui salsis fluctibus mandet me? id. ap. Cic. Tusc. 2, 7, 19 (Trag. v. 562 Rib.):

    lacrimae,

    Lucr. 1,125; 1, 920; cf.: guttae lacrimarum, Att. ap. Non. 503, 29:

    sputa,

    Lucr. 6, 1189:

    sudor,

    Verg. A. 2, 173:

    rubigo,

    id. G. 2, 220.—In plur. subst.: salsa, ōrum, n., salted things, salted food, Plaut. Poen. 1, 2, 32.— Sup. salsissimus;

    hence, mare salsissimum,

    the Dead Sea, Vulg. Num. 34, 3 et saep.—
    B.
    Trop. (acc. to sal, II.), sharp, acute, witty, facetious (syn.:

    facetus, dicax, lepidus, urbanus): accedunt non Attici, sed salsiores quam illi Atticorum, Romani veteres atque urbani sales,

    Cic. Fam. 9, 15, 2:

    genus est perelegans et cum gravitate salsum, etc.,

    id. de Or. 2, 67, 270 sq.; cf. id. ib. 2, 63, 255; 2, 56, 228; id. Or. 26, 90: salsum in consuetudine pro ridiculo tantum accepimus. Quint. 6, 3, 18 sq.; 6, 3, 39:

    salso multoque fluenti (sermone) regerit convicia,

    Hor. S. 1, 7, 28; 1, 9, 65.—In neutr. plur. subst.:

    inveni ridicula et salsa multa Graecorum,

    Cic. de Or. 2, 54, 217: De Êrakleideihô Varronis, negotia salsa, are humorous, merry stories, id. Att. 16, 12 fin. —Of persons:

    esse quamvis facetum atque salsum, non nimis est per se ipsum invidendum,

    Cic. de Or. 2, 56, 228; id. Phil. 2, 17, 42; Cat. 14, 16.— Adv.: salsē, wittily, acutely, facetiously (acc. to B.):

    dicere aliquid,

    Cic. de Or. 2, 68, 275; Quint. 6, 3, 13; 6, 3, 30; 6, 3, 89; 6, 3, 101. — Sup. salsissime, Cic. de Or. 2, 54, 221.
    2.
    sălĭo, ŭi (cf. Diom. p. 371 P.; Prisc. p. 906 P.; Serv. Verg. A. 3, 416:

    salii,

    Stat. S. 1, 2, 210; id. Th. 9, 132; Aug. Doctr. Chr. 2, 20, § 31:

    salivi,

    Serv. Verg. G. 2, 384), saltum, 4 ( gen. plur. part. pres. salientum, Lucr. 4, 1200), v. n. and a. [kindr. with Sanscr. sar-, sal-, to go, and Gr. hallomai; cf. salax].
    I.
    Neutr., to leap, spring, bound, jump (cf. tripudio), hop.
    A.
    Lit. (class.):

    ambulant aliquae (aves), ut cornices: saliunt aliae, ut passeres, merulae, etc.,

    Plin. 10, 38, 54, § 111:

    saliendo sese exercebant,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 25; id. Mil. 2, 3, 8:

    calamo salientes ducere pisces,

    Ov. M. 3, 587:

    vexare uterum pueris salientibus,

    Juv. 6, 599 et saep.:

    saxo salire,

    Plaut. Trin. 2, 1, 31; cf.:

    de muro (with praecipitari),

    Liv. 25, 24: praecipites in puteum, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 725 P.:

    in aquas,

    Ov. Ib. 554:

    super vallum,

    Liv. 25, 39:

    super scuta,

    on the shields, Flor. 3, 10, 13:

    ultra Limites clientium Salis avarus,

    Hor. C. 2, 18, 26:

    saliet, tundet pede terram,

    id. A. P. 430:

    salias terrae gravis,

    id. Ep. 1, 14, 26:

    per praecipitia et praerupta,

    Liv. 27, 18:

    per flammas saluisse pecus, saluisse colonos,

    Ov. F. 4, 805:

    unctos saluere per utres,

    Verg. G. 2, 384:

    medio cum saluere foro,

    Prop. 4 (5), 5, 52:

    saliunt in gurgite ranae,

    Ov. M. 6, 381. —
    2.
    Transf., of things: ut habeat lacum, ubi aqua saliat, leaps or flows down, Varr. R. R. 1, 13, 3:

    ut in culleum de dolio vinum salire possit,

    Cato, R. R. 154:

    personae e quarum rostris aqua salire solet,

    Dig. 19, 1, 17 fin.; so,

    rivus,

    Verg. E. 5, 47:

    aqua,

    Plin. Ep. 2, 17, 25; Suet. Aug. 82:

    aquae salientes,

    Front. Aquaed. 9 al.:

    aqua saliens,

    spring-water, Vulg. Johan. 4, 14; v. also infra, P. a.:

    multa in tectis crepitans salit horrida grando,

    Verg. G. 1, 449; so,

    grando,

    Ov. M. 14, 543:

    farre pio placant et saliente sale,

    Tib. 3, 4, 10; cf.:

    farre pio et saliente micā,

    Hor. C. 3, 23, 20:

    farra micaeque salientis honorem,

    Ov. F. 4,409:

    cor salit,

    leaps, beats, palpitates, Plaut. Cas. 2, 6, 62; cf. id. Cist. 2, 3, 9; Pers. 3, 111; Sen. Herc. Oet. 708; Verg. G. 3, 460:

    pectora trepido motu,

    Ov. M. 8, 606:

    viscera,

    id. ib. 6, 390:

    temptatae pollice venae,

    id. ib. 10, 289; cf. id. H. 20, 139:

    supercilium,

    Plaut. Ps. 1, 1, 105:

    e terrāque exorta repente arbusta salirent,

    Lucr. 1, 187.—
    * B.
    Trop.:

    aliena negotia centum Per caput et circa saliunt latus,

    Hor. S. 2, 6, 34.—
    II.
    Act., of the copulation of animals, to leap, cover, Varr. R. R. 2, 2, 14; 2, 4, 8; 2, 7, 8 sq.; 3, 6, 3; 3, 10, 3; Ov. A. A. 2, 485; Lucr. 4, 1196.—Hence, sălĭens, entis, P. a.; only in plur. subst.: sălĭentes, ĭum, f. (sc. aquae), springs, fountains, Cic. Q. Fr. 3, 1, 2; Vitr. 8, 3, 6; Plin. 36, 15, 24, § 121; Front. Aquaed. 9; 87 fin.; 103; 104; Dig. 19, 1, 15 al.

    Lewis & Short latin dictionary > salsa

  • 8 salsus

    salsus, a, um, PAdi. (v. salo od. sallo, s. 1. salio), gesalzen, salzig, I) eig. u. übtr.: 1) eig.: caseus, Colum.: tellus, Verg.: salsior cibus, Plin.: vada salsa, fluctus salsi, v. Meere, Verg.: mola salsa, Mart., u. poet., salsa farra, Ov., od. salsae fruges, Verg., s. mola. – vinum salsum, mit Meerwasser vermischt, Cels.: aqua salsa et foetida, Amm.: aquae salsae (Ggstz. aquae dulces), Sen.: mare salsum, Eccl.: aqua salsior, Auct. b. Alex.: sal salsissimus, Plin. – hoc salsum est, das ist versalzen, Ter. – subst., salsa, ōrum, n., gesalzene Dinge, -Speisen, Plin. – 2) übtr., gesalzen, salzartig, wie Salz schmeckend, beißend, scharf, sudor, Verg.: lacrimae, Lucr.: robigo, beizend, Verg. – II) bildl.: a) übh.: qui te ex insulso salsum feci operā meā, daß ich dir ungewaschenem Kerl zur Wäsche verhalf, Plaut. rud. 517. – b) witzig, launig, schalkhaft, beißend, Cic. u.a.: inveni ridicula et salsa multa Graecorum, Cic.: de Ἡρακλειδείῳ Varronis negotia salsa, das ist eine lustige Geschichte, Cic. – v. Pers., Cic. u.a. (vgl. Augustin. de genes. c. Manich. 2, 23 extr. ›Latine salsi dicuntur qui iocari amant‹): male salsus, mit schlechtem Witz, Hor.

    lateinisch-deutsches > salsus

  • 9 salsus

    salsus, a, um, PAdi. (v. salo od. sallo, s. 1. salio), gesalzen, salzig, I) eig. u. übtr.: 1) eig.: caseus, Colum.: tellus, Verg.: salsior cibus, Plin.: vada salsa, fluctus salsi, v. Meere, Verg.: mola salsa, Mart., u. poet., salsa farra, Ov., od. salsae fruges, Verg., s. mola. – vinum salsum, mit Meerwasser vermischt, Cels.: aqua salsa et foetida, Amm.: aquae salsae (Ggstz. aquae dulces), Sen.: mare salsum, Eccl.: aqua salsior, Auct. b. Alex.: sal salsissimus, Plin. – hoc salsum est, das ist versalzen, Ter. – subst., salsa, ōrum, n., gesalzene Dinge, -Speisen, Plin. – 2) übtr., gesalzen, salzartig, wie Salz schmeckend, beißend, scharf, sudor, Verg.: lacrimae, Lucr.: robigo, beizend, Verg. – II) bildl.: a) übh.: qui te ex insulso salsum feci operā meā, daß ich dir ungewaschenem Kerl zur Wäsche verhalf, Plaut. rud. 517. – b) witzig, launig, schalkhaft, beißend, Cic. u.a.: inveni ridicula et salsa multa Graecorum, Cic.: de Ἡρακλειδείῳ Varronis negotia salsa, das ist eine lustige Geschichte, Cic. – v. Pers., Cic. u.a. (vgl. Augustin. de genes. c. Manich. 2, 23 extr. ›Latine salsi dicuntur qui iocari amant‹): male salsus, mit schlechtem Witz, Hor.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > salsus

  • 10 immolo

    immŏlo ( inm-), āvi, ātum, 1, v. a. [inmola].
    I.
    Orig., to sprinkle a victim with sacrificial meal (mola salsa):

    olim hostiae immolatae dicebantur mola salsa tactae, cum vero ictae et aliquid ex illis in aram datum, mactatae dicebantur,

    Serv. ad Verg. A. 4, 57.—So only in one other example in Cato: boves immolati, Cato ap. Serv. Verg. A. 10, 541.—Far more freq. and class.,
    II.
    Transf., to bring as an offering, to offer, sacrifice, immolate (cf. macto):

    ego hodie dis meis iratissumis sex agnos immolavi,

    Plaut. Poen. 2, 5:

    Musis bovem immolasse dicitur,

    Cic. N. D. 3, 36, 88:

    bovem Dianae,

    Liv. 1, 45, 7; cf.:

    Dianae vitulum,

    Cic. Inv. 2, 31, 94:

    hostias,

    id. Tusc. 3, 26, 63:

    animalia capta,

    Caes. B. G. 4, 17. 3:

    agnum,

    Hor. C. 4, 11, 7:

    aut pro victimis homines immolant aut se immolaturos vovent,

    Caes. B. G. 4, 16, 2:

    homines,

    Cic. Rep. 3, 9; id. Front. 10, 21:

    filiam,

    Quint. 3, 11, 6:

    puerum,

    Plin. 8, 22, 34, § 82:

    qui hominem immolaverint, exve ejus sanguine litaverint, etc.,

    Paul. Sent. 5, 23, 16: porca, quae Cereri immolatur, Veran. ap. Paul. ex Fest. p. 250 Müll.— Absol.:

    cum Sulla immolaret ante praetorium,

    Cic. Div. 1, 33, 72: nemo nostrum est, quin, etiam cum de alia re immolaret, tamen, etc., Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 2:

    cum immolanti aufugisset hostia,

    Suet. Caes. 59; 18; id. Aug. 95.— Pass. impers.: [p. 895] cum pluribus dis immolatur, Civ. Div. 2, 17, 38.—With abl. of the offering:

    quibus hostiis immolandum cuique deo, cui majoribus, cui lactentibus, etc.,

    Cic. Leg. 2, 12, 29: itaque Jovi tauro, verre, ariete immolari non licet, Capit. ap. Macr. S. 3, 10, 3; cf. ib. § 4.—
    B.
    Poet., in a still more general sense, to sacrifice, slay:

    Pallas te hoc vulnere, Pallas Immolat,

    Verg. A. 12, 949:

    inferias quos (juvenes) immolet umbris,

    id. ib. 10, 519; Phaedr. 4, 6, 10.—
    C.
    (Eccl. Lat.) To present as an offering, render:

    humilitatem animae suae deo,

    Tert. Cult. Fem. 2, 9:

    paenitentiam deo,

    id. Pudic. 10:

    cui populus suffragiis immolat,

    does homage to, id. de Anim. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > immolo

  • 11 inmolo

    immŏlo ( inm-), āvi, ātum, 1, v. a. [inmola].
    I.
    Orig., to sprinkle a victim with sacrificial meal (mola salsa):

    olim hostiae immolatae dicebantur mola salsa tactae, cum vero ictae et aliquid ex illis in aram datum, mactatae dicebantur,

    Serv. ad Verg. A. 4, 57.—So only in one other example in Cato: boves immolati, Cato ap. Serv. Verg. A. 10, 541.—Far more freq. and class.,
    II.
    Transf., to bring as an offering, to offer, sacrifice, immolate (cf. macto):

    ego hodie dis meis iratissumis sex agnos immolavi,

    Plaut. Poen. 2, 5:

    Musis bovem immolasse dicitur,

    Cic. N. D. 3, 36, 88:

    bovem Dianae,

    Liv. 1, 45, 7; cf.:

    Dianae vitulum,

    Cic. Inv. 2, 31, 94:

    hostias,

    id. Tusc. 3, 26, 63:

    animalia capta,

    Caes. B. G. 4, 17. 3:

    agnum,

    Hor. C. 4, 11, 7:

    aut pro victimis homines immolant aut se immolaturos vovent,

    Caes. B. G. 4, 16, 2:

    homines,

    Cic. Rep. 3, 9; id. Front. 10, 21:

    filiam,

    Quint. 3, 11, 6:

    puerum,

    Plin. 8, 22, 34, § 82:

    qui hominem immolaverint, exve ejus sanguine litaverint, etc.,

    Paul. Sent. 5, 23, 16: porca, quae Cereri immolatur, Veran. ap. Paul. ex Fest. p. 250 Müll.— Absol.:

    cum Sulla immolaret ante praetorium,

    Cic. Div. 1, 33, 72: nemo nostrum est, quin, etiam cum de alia re immolaret, tamen, etc., Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 2:

    cum immolanti aufugisset hostia,

    Suet. Caes. 59; 18; id. Aug. 95.— Pass. impers.: [p. 895] cum pluribus dis immolatur, Civ. Div. 2, 17, 38.—With abl. of the offering:

    quibus hostiis immolandum cuique deo, cui majoribus, cui lactentibus, etc.,

    Cic. Leg. 2, 12, 29: itaque Jovi tauro, verre, ariete immolari non licet, Capit. ap. Macr. S. 3, 10, 3; cf. ib. § 4.—
    B.
    Poet., in a still more general sense, to sacrifice, slay:

    Pallas te hoc vulnere, Pallas Immolat,

    Verg. A. 12, 949:

    inferias quos (juvenes) immolet umbris,

    id. ib. 10, 519; Phaedr. 4, 6, 10.—
    C.
    (Eccl. Lat.) To present as an offering, render:

    humilitatem animae suae deo,

    Tert. Cult. Fem. 2, 9:

    paenitentiam deo,

    id. Pudic. 10:

    cui populus suffragiis immolat,

    does homage to, id. de Anim. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > inmolo

  • 12 molucrum

    mŏlū̆crum, i, n. [mola].
    A.
    A millbroom, i. e. a broom for sweeping out a mill: molucrum, quo molae verruntur, quod Graeci mulêkoron dicunt, Paul. ex Fest. p. 140 Müll.—
    B.
    A handle for turning a mill: molucrum, quo molae vertuntur, Paul. ex Fest. p. 142 Müll. dub.; al. teruntur; cf. A. supra.—
    C.
    A square log of wood at the place where sacrifices were offered, or where the mola salsa was sprinkled on the victim: Cloatius in libris sacrorum, molucrum esse, aiunt, ligneum (al. lignum) quoddam quadratum, ubi immolatur. Idem Aelius in explanatione carminum Saliarium eodem nomine appellari ait, quod sub molā supponatur. Aurelius Opilius appellat, ubi molatur, Paul. ex Fest. p. 141 Müll.—
    D.
    = Mola, a mooncalf, mole: molucrum... tumor ventris, qui etiam virginibus incidere solet, Paul. ex Fest. p. 140 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > molucrum

  • 13 οὐλαί

    οὐλαί, αἱ, att. ὀλαί, die grob geschrotenen Gerstenkörner, die, mit Salz gemengt u. geröstet, vor dem Opfer auf den Altar u. das Opferthier gestreu't wurden; Schol. Ar. Equ. 1163 erkl. αἱ μεϑ' ἁλῶν μεμιγμέναι κριϑαὶ καὶ τοῖς ϑύμασιν ἐπιβαλλόμεναι, wie die mola salsa der Römer von Dinkel war; vgl. Od. 3, 440, wo Einer zum Opfer kommt mit Waschwasser u. Gerstenmalz, ἑτέρῃ δ' ἔχεν οὐλὰς ἐν κανέῳ, u. es nachher heißt Νέστωρ χέρνιβά τ' οὐλοχύτας τε κατήρχετο; dann betet N., ἀπαρχόμενος κεφαλῆς τρίχας ἐν πυρὶ βάλλων; dann, ἐπεί ῥ' εὔξαντο καὶ οὐλοχύτας προβάλοντο, wird das Opferthier geschlachtet; – Her. 1, 132 erwähnt sie unter den bei den Griechen üblichen Zurüstungen zum Opfer, ohne weitere Bemerkung, womit Ar. Pax 913 zu vergleichen, τὸ κανοῦν πάρεστ' ὀλὰς ἔχον καὶ στέμμα καὶ μάχαιραν, u. als das Opfer vorgenommen werden soll, heißt es σὺ δὲ πρό-τεινε τῶν ὀλῶν καὐτός τε χερνίπτου παραδοὺς ταύτην ἐμοὶ καὶ τοῖσι ϑεαταῖς ῥῖπτε τῶν κριϑῶν, übrigens wird das Opfer ganz in der Art, wie es aus Homer angedeutet ist, vollzogen; der Schol. zur letzten Stelle bemerkt, daß es heißen sollte τῶν ὅλων κριϑῶν (richtiger ὀλῶν), wie Her. 1, 160, οὔτε οὐλὰς κριϑῶν πρόχυσιν ἐποιέετο ϑεῶν οὐδενί; – Equ. 1163 läßt Ar. komisch aus solcher heiligen Gerste ein Brötchen μαζίσκη für das Volk backen. – Die Ableitung schwankt, gewöhnlich nimmt man ὅλος als Stammwort an, wie meistentheils die Alten erklären ὅλαι κριϑαί, die noch nicht geschrotenen od. gemahlenen, ganzen Gerstenkörner, so daß also die Griechen einen andern Brauch gehabt haben als die Römer, bei denen die heilige mola grob gemahlen war, vgl. Voß Virg. Ecl. 8, 82; doch kennt D. Hal. 7, 72 den Unterschied nicht; Buttmann Lexil. I, 191 ff. hat es daher auf dieselbe Wurzel mit ἀλέω, ἄλευρον zurückgeführt, so daß es mit mola, Malz, verglichen werden kann. – »Der nicht mehr vorkommende nom. sing. ὀλή würde demnach«, bemerkt Passow, »der älteste Name der Brodfrucht überhaupt gewesen sein, besonders der durch Mahlen od. Stampfen zur Nahrung eingerichteten; diese Benennung aber blieb vorzugsweise der Gerste, als der zuerst gangbar gewordenen Getreideart, wie bei uns der Roggen vorzugsweise Korn, bei den Franzosen der Weizen froment heißt«. – Ὀλαί wird übrigens ausschließlich die für den Opfergebrauch bestimmte Gerste genannt. – Vgl. noch ὄλυρα.

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > οὐλαί

  • 14 immolo

    im-molo, āvī, ātum, āre (in u. mola), mit Opfermehl, Opferschrot (mola salsa) bestreuen, I) im allg.: boves immolati, Cato origg. 2. fr. 27. Vgl. Serv. Verg. Aen. 4, 57. – II) prägn., opfern, A) eig.: hostias, Cic.: hostias maiores ad praeconem et ad tibicinem, Cic.: hostias omnibus locis, Hirt. b. G.: animalia capta, Caes.: bovem, scrofam, suem, Aur. Vict.: homines, Cic.: luctuosum immolatae Iphigeniae sacrificium, Val. Max.: mit Dat. u. Acc., bovem Dianae, Liv.: Musis bovem, Cic.: Dianae vitulum, Cic.: m. bl. Dat., Aeanti ut deo, Val. Max.: unpers., cum pluribus dis immolatur, Cic.: m. Abl. des Opfers, maioribus hostiis, Liv.: Iovi singulis bubus (v. den beiden Konsuln), Liv.: unpers., quibus hostiis immolandum cuique deo, Cic.: Iovi tauro, verre, ariete immolari non licet, Macr. – absol., ille anguis, qui Sullae apparuit immolanti, Cic.: in agro Nolano ante praetorium, Cic.: in Capitolio, Liv.: ante altaria, Val. Max.: seu Romae seu Praeneste immolare vellet, Liv.: cum de alia re immolaret, Cic.: unpers., interisse cor cum immolaretur, Cic. Vgl. Mencken Obss. p. 459 sqq. – B) übtr., a) opfern, hinopfern = töten, alqm, Verg. Aen. 12, 949. Phaedr. 4, 6, 9: quattuor iuvenes inferias umbris, Verg. Aen. 10, 519. – b) opfern = darbringen, humilitatem animae suae deo, Tert. de cult. fem. 2, 9: paenitentiam deo, Tert. de pudic. 10: cui curia, cui populus suffragiis immolat (huldigt), Tert. de anim. 33. – / parag. Infin. immolarier, Prud. perist. 10, 345.

    lateinisch-deutsches > immolo

  • 15 immolo

    im-molo, āvī, ātum, āre (in u. mola), mit Opfermehl, Opferschrot (mola salsa) bestreuen, I) im allg.: boves immolati, Cato origg. 2. fr. 27. Vgl. Serv. Verg. Aen. 4, 57. – II) prägn., opfern, A) eig.: hostias, Cic.: hostias maiores ad praeconem et ad tibicinem, Cic.: hostias omnibus locis, Hirt. b. G.: animalia capta, Caes.: bovem, scrofam, suem, Aur. Vict.: homines, Cic.: luctuosum immolatae Iphigeniae sacrificium, Val. Max.: mit Dat. u. Acc., bovem Dianae, Liv.: Musis bovem, Cic.: Dianae vitulum, Cic.: m. bl. Dat., Aeanti ut deo, Val. Max.: unpers., cum pluribus dis immolatur, Cic.: m. Abl. des Opfers, maioribus hostiis, Liv.: Iovi singulis bubus (v. den beiden Konsuln), Liv.: unpers., quibus hostiis immolandum cuique deo, Cic.: Iovi tauro, verre, ariete immolari non licet, Macr. – absol., ille anguis, qui Sullae apparuit immolanti, Cic.: in agro Nolano ante praetorium, Cic.: in Capitolio, Liv.: ante altaria, Val. Max.: seu Romae seu Praeneste immolare vellet, Liv.: cum de alia re immolaret, Cic.: unpers., interisse cor cum immolaretur, Cic. Vgl. Mencken Obss. p. 459 sqq. – B) übtr., a) opfern, hinopfern = töten, alqm, Verg. Aen. 12, 949. Phaedr. 4, 6, 9: quattuor iuvenes inferias umbris, Verg. Aen. 10, 519. – b) opfern = darbringen, humilitatem animae suae deo, Tert. de cult. fem. 2, 9: paenitentiam deo, Tert. de pudic. 10: cui curia,
    ————
    cui populus suffragiis immolat (huldigt), Tert. de anim. 33. – parag. Infin. immolarier, Prud. perist. 10, 345.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > immolo

  • 16 far

    far, farris, n. [akin with frico, q. v.], a sort of grain, spelt, Gr. zea, Triticum spelta, Linn.
    I.
    Prop., the earliest food of the Romans, both roasted and ground into meal, Cato, R. R. 2, 4; Varr. R. R. 1, 63; 1, 2, 6; Col. 2, 6, 3; Plin. 18, 8, 19, § 81 sqq.; 18, 30, 72, § 298; Liv. 4, 15, 6; Ov. M. 5, 131 al.:

    adoreum, i. q. far,

    Varr. R. R. 1, 9, 4.— In plur., freq. for corn in general, grain:

    flava farra,

    Verg. G. 1, 73 (opp. legumen); id. ib. 101; 219; Ov. F. 1, 693; 2, 519 al.—
    II.
    Transf., coarse meal, grits, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 45; Cato, R. R. 143 fin.; Varr. R. R. 3, 14, 5; Col. 8, 11, 14; Pall. 1, 28; Hor. S. 1, 5, 69; 2, 8, 87 al.:

    pium, i. e. mola salsa,

    id. C. 3, 23, 20; Tib. 3, 4, 10; cf.:

    salsa farra,

    Ov. F. 3, 284;

    used in nuptials,

    Serv. Verg. G. 1, 31; Arn. 4, 140:

    far caninum,

    coarse bread for dogs, Juv. 5, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > far

  • 17 farris

    far, farris, n. [akin with frico, q. v.], a sort of grain, spelt, Gr. zea, Triticum spelta, Linn.
    I.
    Prop., the earliest food of the Romans, both roasted and ground into meal, Cato, R. R. 2, 4; Varr. R. R. 1, 63; 1, 2, 6; Col. 2, 6, 3; Plin. 18, 8, 19, § 81 sqq.; 18, 30, 72, § 298; Liv. 4, 15, 6; Ov. M. 5, 131 al.:

    adoreum, i. q. far,

    Varr. R. R. 1, 9, 4.— In plur., freq. for corn in general, grain:

    flava farra,

    Verg. G. 1, 73 (opp. legumen); id. ib. 101; 219; Ov. F. 1, 693; 2, 519 al.—
    II.
    Transf., coarse meal, grits, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 45; Cato, R. R. 143 fin.; Varr. R. R. 3, 14, 5; Col. 8, 11, 14; Pall. 1, 28; Hor. S. 1, 5, 69; 2, 8, 87 al.:

    pium, i. e. mola salsa,

    id. C. 3, 23, 20; Tib. 3, 4, 10; cf.:

    salsa farra,

    Ov. F. 3, 284;

    used in nuptials,

    Serv. Verg. G. 1, 31; Arn. 4, 140:

    far caninum,

    coarse bread for dogs, Juv. 5, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > farris

  • 18 comprecor

    com-precor, ātus sum, ārī, I) eine Gottheit anflehen, zu einer Gottheit flehen, beten, mit Dat., prodigiali Iovi aut molā salsā aut ture, Plaut. Amph. 740. – m. Acc., deos, Ter. adelph. 699 u. 704: deos omnes, Apul. met. 4, 1: vulgus silentum, Sen. Med. 742: caelestûm fidem, Catull. 64, 191. – m. Acc. u. Infin., ambo ergo igitur simul una enicarier comprecamur, *Pacuv. tr. 3652 u. 3653 (nach Ribbecks Herstellung). – absol., abi intro et comprecare, Plaut. mil. 394: u. der im Konj. stehende Wunsch eingeschaltet, Cytherea comprecor ausis assit, Ov. met. 10, 640 (u. so 12, 285; 14, 379): od. der Wunsch vorangestellt, alternis votis ›haec faciat! haec audiat!‹ comprecamur, Plin. pan. 2, 8. – II) etw. jmdm. (an)wünschen, mortem sibi, Sen. ep. 99, 16: alci iratum principem, die Ungnade der Fürsten, Plin. ep. 4, 25, 2: alci errorem similem, Mar. Victorin. art. gr. 3, 15, 25 G. p. 126, 32 K.

    lateinisch-deutsches > comprecor

  • 19 confarreatio

    cōnfarreātio, ōnis, f. (confarreo), die Konfarreation, die bindendste und heiligste der drei Arten der strengen röm. Ehe, geschlossen mit dem bedeutungsvollen Opfer eines Kuchens aus far (Spelt), vermischt mit mola salsa (wovon auch die neuen Eheleute aßen), wobei der Pontifex Maximus, der Flamen Dialis u. zehn Bürger (offenbar urspr. als Repräsentanten der zehn Kurien eines Stammes) als Zeugen anwesend waren (Ggstz. diffarreatio), Plin. 18, 10. Gaius inst. 1, 112. Serv. Verg. georg. 1, 31. Corp. inscr. Lat. 10, 6662 (wo Plur.): ius confarreationis, Lampr. Alex. Sev. 22, 3 (nach Madvigs Herstellung).

    lateinisch-deutsches > confarreatio

  • 20 crepax

    crepāx, pācis (crepo), knisternd, mola (salsa), Maecen. in Sen. ep. 114, 5.

    lateinisch-deutsches > crepax

См. также в других словарях:

  • Mola salsa — La mola salsa era una especie de gachas muy empleadas en la cocina romana durante la época del Imperio romano que se cocían en forma de pan ácimo. Mola significa molienda , molino y por extensión harina . Salsa es la forma adjetival de salsus que …   Wikipedia Español

  • Mola salsa — Fragmentary Roman wall painting depicting the goddess Ceres holding stalks of wheat …   Wikipedia

  • Mola — can refer to: Mola (art form), the textile art form of the Kuna people of Panama and Colombia Mola hytadidosa, an abnormal form of pregnancy Mola salsa, a sacramental flour preparation made by the Vestal Virgins General Mola class submarine, a… …   Wikipedia

  • Mola [1] — Mola (lat.), 1) Mühle; 2) (röm. Ant.) geröstetes u. dann gemahlnes Getreide od. Mehl, auch Schrot, um es den Göttern zu opfern, od. mit Salz vermischt (M. salsa) auf das Haupt des Opferthieres zu streuen; 3) (Geburtsh.), s. Mole …   Pierer's Universal-Lexikon

  • MOLA — I. MOLA Graec. ἄλισμα in Glossar. Gr. Lat. in sacrificiis, olim dicebatur far tostum et sale sparsum, quod eô moltô hostiae focus et cultri aspergebantur, ut ait Festus. Postquam enim Sacerdos victimam ad aram adduxisset, stans manu aram… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Glossary of ancient Roman religion — This is an incomplete list, which may never be able to satisfy particular standards for completeness. You can help by expanding it with reliably sourced entries. Ancient Roman religion …   Wikipedia

  • Opfer — (v. lat. offerre, darbringen), jede Gabe, die man einem göttlichen Wesen darbringt, von welchem man sich mit seinem Dasein u. Besitz, Wirken u. Leiden abhängig weiß. Die Darbringung solcher Gaben geschieht entweder aus Liebe u. Dankbarkeit für… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Vestal Virgin — In Ancient Rome, the Vestal Virgins ( sacerdos Vestalis ), were the virgin holy female priests of Vesta, the goddess of the hearth. Their primary task was to maintain the sacred fire of Vesta. The Vestal duty brought great honor and afforded… …   Wikipedia

  • Vestalin — Statue einer römischen Vestalin Als Vestalin (lat. virgo Vestalis „vestalische Jungfrau“; ursprünglicher amtlicher Titel: sacerdos Vestalis „vestalische Priesterin“) bezeichnet man eine römische Priesterin der Göttin Vesta. Die Priesterschaft der …   Deutsch Wikipedia

  • Vestalinnen — Statue einer römischen Vestalin Als Vestalin (lat. virgo Vestalis „vestalische Jungfrau“; ursprünglicher amtlicher Titel: sacerdos Vestalis „vestalische Priesterin“) bezeichnet man eine römische Priesterin der Göttin Vesta. Die Priesterschaft der …   Deutsch Wikipedia

  • Vestalische Jungfrau — Statue einer römischen Vestalin Als Vestalin (lat. virgo Vestalis „vestalische Jungfrau“; ursprünglicher amtlicher Titel: sacerdos Vestalis „vestalische Priesterin“) bezeichnet man eine römische Priesterin der Göttin Vesta. Die Priesterschaft der …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»